Nie wiedziała.

Pisk stawał się coraz bliższy. Niech to szlag! Nie mogła się skupić.
na dziecko. Mogę się założyć, że to jakiś dorosły mężczyzna podszywał się pod nastolatka.
- Quincy, tak mi przykro. - Rainie odpowiedziała odruchowo, po czym
- Ktoś chciał ją zamordować, ale jednocześnie był aż tak ostrożny? -
- Naprawdę? Przeglądałem moje dawne sprawy. Na razie nie mam żad¬
- Tak - odparła szybko Mary. Zbyt szybko. Spuściła wzrok i popatrzyła
– Żegnaj, Richardzie.
Szeryf Amity umilkł. W końcu powiedział:
być jednocześnie na dwóch końcach kraju.
przesiadywać w pracowni komputerowej, lepiej od większości uczniów radził sobie z
naopowiadał Shep, żeby go tu zwabić. Wiedziała tylko, że mąż wierzył w Avery’ego
żeby zrobić na złość Quincy'emu.
wtedy zidentyfikować pocisk. Nie ma bruzd, nie można dopasować go do narzędzia zbrodni.
przeczucie nadchodzącej klęski.

nie mogę zostać tu z tobą. To nie wypali. Sam widziałeś, jak wyszło wczorajszego wieczora.
- Szargasz mi reputację - stwierdził zimno Mark, kiedy zostali sami. - Jestem głową państwa, a ty zrobiłaś ze mnie jakiegoś niewyżytego barbarzyńcę. Czy ty wiesz, co to może
- Nie mam najmniejszej ochoty...

Mark stropił się.
Róża na chwilę zamilkła i rozmyślała. Mały Książę pojął, że to, co Róża opowie, będzie czymś nowym i
- Więc zamknij oczy i pochył się...
Tammy upuściła plecak na podłogę, w ułamku sekundy znalazła się przy łóżeczku i porwała chłopczyka w objęcia. Wtuliła twarz w jego włoski. Dopiero teraz uwierzyła w to, co powiedział Mark. Rzeczywiście miała siostrzeńca. Henry istniał naprawdę, można było go dotknąć.
Obróciła misia w dłoniach. Był w sam raz. Nie za duży, nie za mały, mięciutki, z łapkami, które nie sterczały sztyw¬no, tylko poruszały się zabawnie. Na pyszczku miał trosze¬czkę krzywy uśmiech uroczego zawadiaki. Idealny miś do kochania.
- Nie!
Tammy wchodziła akurat na łagodny stok pod jego ok¬nem, niosąc Henry'ego. Tego ranka znów miała na sobie dżinsy i spraną koszulkę, i znowu była boso. Gdy weszła na górę, położyła się na trawie, ułożyła siostrzeńca przed sobą w taki sposób, że patrzyli na siebie, a ich nosy niemal się stykały, mocno ujęła jego małe ramionka i poturlała się razem z nim w stronę jeziora. Zatrzymali się przy samym brzegu, zaśmiewając się do rozpuku. Henry wyciągnął łapki, wyraźnie prosząc o jeszcze.
- A czy spotkałeś dorosłego, który nie wydał ci się dziwny? - weszła mu w słowo Róża.
Róża postanowiła pocieszyć Małego Księcia i na moment zagłębiła się w siebie. Po chwili powiedziała do Małego
- Z przyjemnością.
- Wciąż chcesz zapomnieć? - spytał Mały Książę.